Έχω πέσει σε λούμπα άπειρες φορές

Έχω πέσει σε λούμπα άπειρες φορές, έχω βρεθεί εγκλωβισμένη άπειρες φορές, έχω νικηθεί, έχω φτάσει πάτο άπειρες φορές.

Νομίζω ότι αυτό που με ξεκουνάει κάθε φορά είναι η «φιλοσοφική» μου κατεύθυνση. Κοιτάζω πού το πάει (στο γενικό του), κοιτάζω το σενάριο. Τότε.. ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ συμφωνώ. Και επειδή συμφωνώ θέλω να συνεχίσω και να παίζω.

Ας πούμε, σκέφτομαι ότι όλη μου την ζωή αδικούμαι. Από τα παιδάτα μου χρόνια και μέχρι σήμερα δεν έχει εκτιμηθεί ό,τι κι αν έχω κάνει, όλη την ώρα με πολεμούν, δεν έχω πάρει πίσω τίποτε από όσα έχω δώσει κλπ.

Αν το έβλεπα μέχρις εδώ δεν θα ξαναπροσπαθούσα για το καλό, θα είχα ηττηθεί και θα είχα λουφάξει. Σκέφτομαι όμως.. ο δημιουργός μου αυτό που ξέρει είναι το τελικό αποτέλεσμα! Γνωρίζει τι ήρθε για να κάνει ο καθένας μας.

Για να φέρουμε το αποτέλεσμα, μας στέλνει τις συνθήκες εκείνες που θα μας το βγάλουν. Που σημαίνει: δεν θα πολεμούσα την αδικία αν δεν είχα κατάφωρα αδικηθεί.

Επίσης, βάζει στου καθενός το μηχάνημα όλα τα βοηθητικά εφόδια για να επιτύχει τον σκοπό του. Πχ στην δική μου περίπτωση, την ξεροκεφαλιά και το πείσμα. Που πολλά από αυτά δεν είναι «καλά» χαρακτηριστικά, είναι όμως άριστα όσον αφορά τον τελικό σκοπό. Δεν παίζουμε τον ρόλο που εμείς θα θέλαμε, αλλά τον ρόλο που βοηθά το σενάριο να εξελιχθεί.

Αυτά βλέπω και δεν μπορώ να αγανακτήσω ή να παραιτηθώ. Με βλέπω τυχερή και μόνο που συμμετέχω.

πηγη